Mroczna Wieża. Tom 4.5. Wiatr przez dziurkę od klucza

Roland z Gilead jest rewolwerowcem, jednym z nielicznych usiłujących utrzymać porządek w świecie rosnącego bezprawia, połączeniem błędnego rycerza i szeryfa z Dzikiego Zachodu.

Wraz z grupą towarzyszy przemierza złowrogi, wyludniony świat, zniszczony przez wojny, zamieszkały przez mutanty i demony, w poszukiwaniu tajemniczej Mrocznej Wieży stojącej w centrum istnienia wszystkich światów. Wędrowców zatrzymuje lodowaty wicher niszczący wszystko na swojej drodze. Chcąc przetrwać, znajdują schronienie w opustoszałym budynku wiejskiej świetlicy. Tam spędzają noc, słuchając opowiadania Rolanda o jednej z pierwszych misji, jaką wykonał po tym, gdy stał się rewolwerowcem. Wysłany przez ojca do Debarii, by pomóc tamtejszym mieszkańcom uporać się z mordującym całe rodziny zmiennokształtnym stworem, skóroczłekiem, Roland bierze pod opiekę dziesięcioletniego chłopca, Billa Streetera, jedynego ocalałego z ostatniej rzezi. Usiłując uspokoić przerażone dziecko, opowiada mu swą ulubioną historię z dzieciństwa  zatytułowaną Wiatr przez dziurkę od klucza, którą często czytała mu matka. Występuje w niej chłopiec, Tim Ross, znany później jako Tim Dzielne Serce, nieustraszony rewolwerowiec...

O Autorze

Stephen Edwin King urodził się 21 września 1947 roku w Portland.

Wielką sławę przyniosły mu horrory, które weszły do klasyki gatunku, tytuły takie jak Lśnienie, Miasteczko Salem, czy Podpalaczka same mówią za siebie. Co ciekawe King nie ogranicza się do jednego gatunku, czego najlepszym przykładme są takie powieści jak "Zielona Mila", "Oczy Smoka" czy 7 tomowy cykl opowieści "Mroczna Wieża".

Stephen King wielkie pisanie rozpoczął od powieści "Carrie". Na początku "Carrie" miała być po prostu opowiadaniem, jednak samoistnie przerodziła się w coś większego. Opowiadanie o młodej dziewczynie, posiadającej paranormalne zdolności, o mało co, nie zostałoby w ogóle napisane, gdyż King miał problemy z jej ukończeniem, raz nawet wyrzucając ją do śmieci.

Ostatecznie maszynopis został odratowany przez żonę Kinga, i tak powstało jedno z najważniejszych dzieł w jego karierze.

Stephen King do dzisiaj mieszka, razem z żoną w Bangor, posiadając również rezydencję nad Zatoką Meksykańską na Florydzie.

King ma dwoje dorosłych synów, którzy również są pisarzami, oraz córkę - Naomi, która jest wielebną w Kościele Antytrynitariuszy w Planton.

Od roku 1981, Stephen King jest najbardziej zamożnym pisarzem na świecie, dorabiając się majątku przekraczającego 2 miliardy dolarów

Fragment książki "Wiatr przez dziurkę od klucza"

LODODMUCH

1

Po opusz­cze­niu Szma­rag­do­we­go Pa­ła­cu – nie­ste­ty, nie był ON pa­ła­cem z kra­iny Oz, jed­nak­że te­raz stał się gro­bow­cem nie­przy­jem­ne­go fa­ce­ta, zna­ne­go ka-tet Ro­lan­da jako Tik-Tak – Jake za­czął co­raz bar­dziej od­da­lać się od Ro­lan­da, Ed­die­go i Su­san­nah.

– Nie mar­twisz się o nie­go? – spy­ta­ła Su­san­nah. – O to, że jest tam sam?

– Ma ze sobą Eja – po­wie­dział Ed­die, mó­wiąc o bum­ble­rze, któ­ry uznał Jake’a za swo­je­go naj­lep­sze­go przy­ja­cie­la. – A Ej do­brze trak­tu­je mi­łych lu­dzi, ale ma ostre zęby dla tych, któ­rzy mili nie są. O czym bo­le­śnie prze­ko­nał się nie­ja­ki Ga­sher.

– Po­nad­to Jake ma broń swo­je­go ojca – do­dał Ro­land. – I wie, jak się nią po­słu­żyć. Wie to bar­dzo do­brze. Nie zej­dzie ze ścież­ki Pro­mie­nia.

Wska­zał w górę oka­le­czo­ną dło­nią. Ni­sko wi­szą­ce chmu­ry w więk­szo­ści były nie­ru­cho­me, tyl­ko je­den ich rząd po­wo­li pły­nął na po­łu­dnio­wy wschód. W kie­run­ku Gór Gro­mu, je­śli no­tat­ka po­zo­sta­wio­na dla nich przez ko­goś pod­pi­su­ją­ce­go się RF mó­wi­ła praw­dę.

Ku Mrocz­nej Wie­ży.

– Tyl­ko dla­cze­go… – za­czę­ła Su­san­nah, lecz na­gle fo­tel in­wa­lidz­ki pod­sko­czył na wy­bo­ju. Od­wró­ci­ła się do Ed­die­go. – Uwa­żaj, gdzie mnie pchasz, złot­ko.

– Prze­pra­szam – rzekł Ed­die. – Dro­go­wcy ostat­nio nie na­pra­wia­li tego od­cin­ka au­to­stra­dy.

Naj­wi­docz­niej na sku­tek cięć bu­dże­to­wych.

Wpraw­dzie nie była to au­to­stra­da, tyl­ko dro­ga… przy­najm­niej kie­dyś: te­raz zo­sta­ły z niej dwie le­d­wie wi­docz­ne ko­le­iny miej­sca­mi za­sła­ne ku­la­mi so­lan­ki kol­czy­stej. Wcze­śniej tego ran­ka mi­nę­li na­wet opusz­czo­ny sklep z le­d­wie czy­tel­nym szyl­dem SKŁAD TO­WA­RÓW TO­OKA. We­szli do środ­ka, szu­ka­jąc pro­wian­tu – wte­dy jesz­cze Jake i Ej byli z nimi – lecz nie zna­leź­li ni­cze­go prócz ku­rzu, sta­rych pa­ję­czyn i szkie­le­tu ja­kie­goś stwo­rze­nia, któ­re mo­gło być du­żym szo­pem, ma­łym psem lub bum­ble­rem. Ej ob­wą­chał go po­bież­nie, po czym ob­si­kał ko­ści i opu­ścił skład, żeby usiąść na środ­ku dro­gi i owi­nąć się pu­cha­tym ogo­nem. Spo­glą­dał tam, skąd przy­szli, i wę­szył.

Ro­land wi­dział dziw­ne za­cho­wa­nie bum­ble­ra i za­czął się nie­po­ko­ić. Może ktoś ich tro­pił? Nie wie­rzył, żeby tak było, ale wy­gląd Eja – roz­dę­te noz­drza, na­sta­wio­ne uszy, pod­wi­nię­ty ogon – przy­wo­ły­wał ja­kieś wspo­mnie­nie lub sko­ja­rze­nie, któ­re­go nie po­tra­fił uchwy­cić.

– Dla­cze­go Jake chce być sam? – za­py­ta­ła Su­san­nah.

– Czy uwa­żasz to za nie­po­ko­ją­ce, Su­san­nah z No­we­go Jor­ku? – za­py­tał Ro­land.

– Tak, Ro­lan­dzie z Gi­le­ad, uwa­żam to za nie­po­ko­ją­ce.

Uśmiech­nę­ła się przy­jaź­nie, lecz w jej oczach za­pa­lił się daw­ny groź­ny błysk. Ro­land wie­dział, że to ta część jej oso­bo­wo­ści, któ­ra na­le­ża­ła do Det­ty Wal­ker. Det­ta nig­dy nie odej­dzie na za­wsze i wca­le nie było mu przy­kro z tego po­wo­du. Bez tej ob­cej oso­by, któ­ra wciąż tkwi­ła w jej ser­cu ni­czym okruch lodu, Su­san­nah by­ła­by tyl­ko ład­ną czar­no­skó­rą ko­bie­tą z no­ga­mi ob­cię­ty­mi po­ni­żej ko­lan. Wraz z Det­tą sta­ła się oso­bą, z któ­rą na­le­ża­ło się li­czyć. Była nie­bez­piecz­na. Była re­wol­we­row­cem.

– On ma o czym my­śleć – ci­cho po­wie­dział Ed­die. – Wie­le prze­szedł. Nie każ­dy dzie­ciak po­wra­ca z za­świa­tów.

I jest tak, jak mówi Ro­land: je­śli ktoś sta­nie mu na dro­dze, gorz­ko tego po­ża­łu­je. – Ed­die prze­stał pchać wó­zek, otarł pot z czo­ła i spoj­rzał na Ro­lan­da. – Czy w ogó­le jest tu ktoś na tym pod­miej­skim pust­ko­wiu, Ro­lan­dzie? Czy może wszy­scy po­szli da­lej?

– Och, zga­du­ję, że kil­ku tu zo­sta­ło.

Wca­le nie zga­dy­wał; po­dą­ża­jąc ścież­ką Pro­mie­nia, byli kil­ka­krot­nie ob­ser­wo­wa­ni. Raz przez wy­stra­szo­ną ko­bie­tę z nie­mow­lę­ciem w za­wi­niąt­ku, obej­mu­ją­cą ra­mie­niem dwój­kę dzie­ci. Raz przez sta­re­go far­me­ra, pół­mu­tan­ta z po­dry­gu­ją­cą mac­ką zwi­sa­ją­cą mu z ką­ci­ka ust. Ed­die i Su­san­nah nie wi­dzie­li tych lu­dzi i nie wy­czu­li obec­no­ści in­nych, któ­rzy bez­piecz­nie skry­ci w krza­kach i wy­so­kich tra­wach ob­ser­wo­wa­li ich prze­marsz. Ed­die i Su­san­nah mu­sie­li jesz­cze wie­le się na­uczyć.

Jed­nak­że wy­glą­da­ło na to, że na­uczy­li się już przy­najm­niej czę­ści tego, co bę­dzie im po­trzeb­ne, po­nie­waż Ed­die za­py­tał:

– Czy to ci po­dą­ża­ją­cy za nami, któ­rych zwę­szył Ej?

– Nie wiem.

Ro­land za­sta­na­wiał się, czy do­dać, że jest pew­ny, iż w dziw­nym umy­śle ma­łe­go bum­ble­ra za­lę­gła się inna myśl, ale po­sta­no­wił o tym nie mó­wić. Re­wol­we­ro­wiec spę­dził dłu­gie lata bez ka-tet i przy­wykł nie za­się­gać ni­czy­ich rad. Po­wi­nien ze­rwać z tym zwy­cza­jem, je­śli ka-tet ma po­zo­stać sil­ne. Lecz nie dziś, nie tego ran­ka.

– Ru­szaj­my – po­wie­dział. – Je­stem pe­wien, że Jake tam na nas cze­ka. 

[darmowy fragment książki "Wiatr przez dziurkę od klucza", strony 10-12]